Przejdź do zawartości

Stefan Adamiecki

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stefan Adamiecki
Ilustracja
kapitan administracji kapitan administracji
Data i miejsce urodzenia

26 września 1893
Warszawa, Królestwo Polskie

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Charków, USRR, ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

1915–1940

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

12 Pułk Artylerii Lekkiej

Stanowiska

oficer adm.-mat.

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Medal Niepodległości Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Wstążeczka amarantowa Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej
Multimedia w Wikimedia Commons

Stefan Adamiecki (ur. 26 września 1893 w Warszawie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – kapitan administracji (artylerii) Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 26 września 1893 w Warszawie, w rodzinie Stefana i Stefanii z Dobrzańskich[1]. Egzamin dojrzałości zdał po ukończeniu Szkoły Handlowej Zgromadzenia Kupców w Warszawie. Naukę kontynuował w latach 1912–1915 na Wydziale Chemii Politechniki Lwowskiej, a następnie w SGGW w Warszawie.

W 1915 został wcielony do armii rosyjskiej. Brał udział w walkach na froncie rosyjskim i niemieckim. W grudniu 1917 wstąpił do I Korpusu Polskiego. Za udział w walkach z bolszewikami został odznaczony Amarantową Wstążką. W lipcu 1918 internowany w obozie Iwanowo. Zwolniony w październiku tego samego roku.

Po zwolnieniu z niewoli wstąpił na ochotnika do 1 pułku szwoleżerów, skąd został przeniesiony do baterii dywizyjnej artylerii konnej w Dowództwie Okręgu Korpusu w Warszawie. Po skończeniu Szkoły Podoficerskiej Artylerii w Poznaniu, 14 czerwca 1920 jako podchorąży został wcielony do 4 dywizjonu artylerii konnej na stanowisko dowódcy plutonu. Z dywizjonem odbył kampanię wojenną 1920. Za udział w walkach z kawalerią Budionnego, dowodząc 4 baterią 4 dak w bitwach pod Mikołajowem i Antoninem w sierpniu 1920 został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.

1 października 1920 został mianowany podporucznikiem. Do 1923 służył w 4 dak w Suwałkach, przeniesiony następnie do 11 dywizjonu artylerii konnej w Bydgoszczy na stanowisko dowódcy baterii, ale w grudniu 1928 już jako porucznik wrócił do 4 dak[2][3]. W grudniu 1934 został przeniesiony do 12 pułku artylerii lekkiej w Złoczowie[4]. Później został przeniesiony do korpusu oficerów administracji, grupa administracyjna[5]. W marcu 1939 nadal pełnił służbę w 12 pal na stanowisku oficera administracyjno-materiałowego[6].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 – po agresji III Rzeszy na Polskę – walczył w obronie Lwowa. Po agresji ZSRR na Polskę i kapitulacji miasta przed Armią Czerwoną wbrew warunkom kapitulacji wzięty do niewoli sowieckiej i osadzony w obozie w Starobielsku[1]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach[1], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[7]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 29[1].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[8][9][10]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[11][12][13].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f g Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 1.
  2. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928, s. 343.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 196, 717.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934, s. 264.
  5. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 303.
  6. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 730.
  7. ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
  8. ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 26 [dostęp 2024-10-17] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
  9. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  10. ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2024-09-17] (pol.).
  11. ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
  12. ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 2024-08-28] (pol.).
  13. ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 18 lutego 1922, s. 107.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 196.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26 stycznia 1922, s. 55.
  17. ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198 „za pacę w dziele odzyskania niepodległości”.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 19 z 12 grudnia 1929 r., s. 366.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stefan_Adamiecki&oldid=74983154”